Als ’t maar met ’t woord te maken heeft:
geschreven, gesproken, gedrukt, gekermd –
ge hebt me.
Jo Du Marais*, hier. Uw zoveelste schrijver, maar in mijn geval een van scherpe tournures en Brusselse contrasten: morsig, maar nuttig.
En dát schrijft? Ja. Omdat ik anders nerveus loop. Omdat alcohol mij niet smaakt. Omdat ik mijn geloof in taal moet zogen nu kennisbegoocheling de rage is.
Ik schrijf om te achterhalen waarin ik geloof nu men waarheid voor vermaak lyncht en nuance nuanceert. Bref: taalbeheersing equipeert. Tegen begripsontwrichting. Tegen simplismen. Tegen monomanie.
Ik schrijf dus uit rebellie. Ik schrijf om scherpte. Het gaat me om dit: taal vlechten die het weefsel van deze aardkloot doorvoelt, woorden vinden die uitdrukken wat tussen mens en materie verlegen ligt.
En als ik een paragraaf aan de wereld mag bijdragen, laat het dan zijn door taal die mensen drijft om voor elkaar te gaan, in elkaar te geloven. Mijn thema’s zijn gij, de ander, al onze kleine levens. En als mijn woorden mogen raken, hoop ik dat ze raken tot waar gij een ander vindt.
En anders poog ik de Molenbeekse jeunesse wel tot zievere in ’t Brussels of ’t klappen van ’t Engels.
Made in 1995. Proud Bruxelloise.
* Jo Du Marais is mijn pennaam.
