mijn iris waar gij

Hoeveel hemel dragen we in onszelf? Dit gedicht zoekt het antwoord niet in een paradijs buiten ons, maar in de herinnering die achterblijft. Wat als de echte overvloed niet elders ligt, maar in het nabeeld dat we van elkaar bewaren en in de manier waarop we hier, voor elkaar, een paradijs scheppen?

---

het stolt            

lijven onder luifels, regen                      

tijd tussen pozen

en impasses blank—

en blank uw vlees,

die belangeloze leemte

waar gij lengt

en dacht uw dorst te lessen.

in overvloed

tussen de nerven

van mijn netvlies vloeit:

rimpelend gloren op klinkers—

uw nabeeld, uw huis

mijn iris waar gij

“Zij laven zich aan de overvloed van uw huis, U lest hun dorst met een stroom van vreugden.”

Psalm 36:9